Week 4 is alweer voorbij. En dus al 20x gehad.
Ze beginnen me al goed te kennen daar. Het duurt al een stuk minder lang om het masker goed te krijgen. Alhoewel het wel strak blijft zitten. Van de week was er zelfs een schroefje stuk, vanwege de druk die er telkens op staat. Maar voor mij is het wel te doen. En daar blijven ze daar ook telkens op gericht.
Na zoveel weken merken we ook dat er een soort 'gewenning' optreed. De weken verlopen volgens een bepaald ritme. En ik ben redelijk gewend aan de medicijnen, en het feit dat ik minder kan. Een rolstoel is echt een uitvinding trouwens. Door het vocht in mijn knieën kan ik nog maar korte stukjes lopen. En zo kan ik nog wel dingen doen. Hierdoor ontstaat er meer rust en ruimte. Wat natuurlijk erg prettig is.
Maar het blijft een gevecht. Meer ruimte betekent ook meer tijd om zorgen te maken. Eerder kon ik dat gemakkelijker blokken. Maar dat lukt niet zo goed meer.
Hopelijk willen jullie ons blijven bemoedigen. Het helpt enorm om al die kaartjes/berichtjes/gesprekken/hulp te lezen en te krijgen. En zo ook op God gericht te blijven.
Groetjes Joost en Joanne
Ze beginnen me al goed te kennen daar. Het duurt al een stuk minder lang om het masker goed te krijgen. Alhoewel het wel strak blijft zitten. Van de week was er zelfs een schroefje stuk, vanwege de druk die er telkens op staat. Maar voor mij is het wel te doen. En daar blijven ze daar ook telkens op gericht.
Na zoveel weken merken we ook dat er een soort 'gewenning' optreed. De weken verlopen volgens een bepaald ritme. En ik ben redelijk gewend aan de medicijnen, en het feit dat ik minder kan. Een rolstoel is echt een uitvinding trouwens. Door het vocht in mijn knieën kan ik nog maar korte stukjes lopen. En zo kan ik nog wel dingen doen. Hierdoor ontstaat er meer rust en ruimte. Wat natuurlijk erg prettig is.
Maar het blijft een gevecht. Meer ruimte betekent ook meer tijd om zorgen te maken. Eerder kon ik dat gemakkelijker blokken. Maar dat lukt niet zo goed meer.
Hopelijk willen jullie ons blijven bemoedigen. Het helpt enorm om al die kaartjes/berichtjes/gesprekken/hulp te lezen en te krijgen. En zo ook op God gericht te blijven.
Groetjes Joost en Joanne
Diep respect voor hoe jullie samen omgaan met wat nu moet, wat nog kan en wat je zou willen. En het vechten, de zorgen ook al hoef je het niet alleen te doen en te dragen, daarom zijn ze zeker niet weg, wel minder. Lieve mensen hoop dat jullie hoop en vertrouwen kunnen blijven krijgen uit het (eind)doel van ons leven, ook al begrijpen wij soms echt niet de bochten en dalen in de weg die het leven kent. We denken en bidden voor jullie!
BeantwoordenVerwijderen